Podatkowe podsumowanie tygodnia 29.01 - 05.02.2024

31 stycznia 2024 r. w wykazie prac legislacyjnych i programowych Rady Ministrów opublikowane zostały założenia nowego projektu ustawy o zmianie ustawy o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami oraz niektórych innych ustaw, implementującej do polskiego porządku prawnego dyrektywę Rady (UE) 2021/514, znaną powszechnie jako dyrektywa DAC7.

Celem dyrektywy jest walka z unikaniem opodatkowania transakcji za pośrednictwem platform cyfrowych. Czas na jej implementację do krajowego porządku prawnego minął 31 grudnia 2022 r.

Planowany termin przyjęcia projektu przez Radę Ministrów to I kwartał 2024 r.

W Dzienniku Urzędowym Ministra Finansów opublikowana została Interpretacja Ogólna Ministra Finansów z dnia 25 stycznia 2024 r. (nr DD8.8203.1.2023) w sprawie składania zawiadomienia o wyborze opodatkowania ryczałtem od dochodów spółek (estoński CIT) przed upływem przyjętego przez podatnika roku podatkowego.

Minister wyjaśnił, że podatnik może najpierw złożyć zawiadomienie o wyborze opodatkowania ryczałtem (ZAW-RD), a dopiero później zamknąć księgi rachunkowe na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego pierwszy miesiąc opodatkowania ryczałtem i sporządzić sprawozdanie finansowe za rok podatkowy poprzedzający pierwszy rok opodatkowania ryczałtem.

30 stycznia 2024 r. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej wydał wyrok o sygnaturze C-442/22 zgodnie z którym w przypadku gdy pracownik podatnika wystawił fałszywą fakturę, posługując się tożsamością pracodawcy bez jego wiedzy i zgody, to osobą odpowiedzialną za VAT wykazany na fałszywych fakturach jest ten pracownik, chyba że podatnik nie dochował należytej staranności w nadzorze nad pracownikiem.

Więcej informacji znajdą Państwo w naszym Tax Alercie – Skutki podatkowe wystawienia fałszywej faktury - KPMG Poland

Rada UE postanowiła przedłużyć o 6 miesięcy – do 31 lipca 2024 r. – sankcje wymierzone w konkretne sektory gospodarcze Federacji Rosyjskiej.

Sankcje te wprowadzono po raz pierwszy w 2014 r. w odpowiedzi na działania Rosji destabilizujące sytuację w Ukrainie. Następnie – od lutego 2022 r. – w reakcji na agresję wojskową Rosji przeciwko Ukrainie sankcje te znacznie rozszerzono. Obecnie obejmują one szeroki wachlarz środków sektorowych, w tym ograniczenia dotyczące finansów, energii, technologii i towarów podwójnego zastosowania, przemysłu, transportu i dóbr luksusowych.

Postanowieniem z 31 stycznia 2024 r. (sygn. akt I SA/Wr 966/22) WSA we Wrocławiu skierował do TSUE pytania prejudycjalne dotyczące odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki w VAT. WSA zadał trzy pytania: po pierwsze – czy przepisy unijne dopuszczają odpowiedzialność solidarną członka zarządu osoby prawnej za zobowiązania z tytułu VAT tej osoby prawnej bez wcześniejszego ustalenia, czy taki członek zarządu działał w złej wierze albo że jego zachowaniom można było zarzucić zawiniony błąd lub też niedbalstwo; po drugie – czy aby uwolnić się od odpowiedzialności solidarnej, członek zarządu musi złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości nawet w sytuacji, gdy jest on bezprzedmiotowy; po trzecie: czy przepisy unijne dopuszczają nierówne traktowanie członków zarządu osób prawnych, w ten sposób, że członek zarządu osoby prawnej posiadającej więcej niż jednego wierzyciela, może uwolnić się do odpowiedzialności za zobowiązania spółki poprzez złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości, natomiast członek zarządu osoby prawnej posiadającej wyłącznie jednego wierzyciela, nie ma możliwości skutecznego złożenia takiego wniosku, co w efekcie pozbawia go możliwości uwolnienia się od odpowiedzialności solidarnej za zobowiązania z tytułu VAT osoby prawnej oraz prawa do skutecznego środka zaskarżenia.

W wyroku z 25 stycznia 2024 r. (sygn. akt II FSK 545/21) NSA uznał, że brzmienie art. 16i ust. 5 ustawy o CIT pozwala podatnikom podatku dochodowego na zmianę stawek amortyzacyjnych w odniesieniu zarówno do przyszłych, jak i przeszłych rozliczeń podatkowych. W ocenie sądu takie stanowisko wynika zarówno z wykładni systemowej wewnętrznej, jak i wykładni celowościowej. 

1 lutego 2024 r. Rzecznik Generalna TSUE Juliane Kokott przedstawiła opinię w sprawie C‑533/22. Rzecznik wskazała, m.in., że niezależna spółka należąca do grupy (w innym państwie członkowskim) nie jest stałym miejscem prowadzenia działalności gospodarczej – w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE – innej spółki należącej do grupy wyłącznie na podstawie powiązań na gruncie prawa spółek. Stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 44 zdanie drugie dyrektywy 2006/112/WE istnieje dopiero wtedy, gdy zastępuje ono spółkę główną znajdującą się w innym państwie członkowskim. W związku z tym umowa z usługodawcą może ustanowić stałe miejsce prowadzenia działalności gospodarczej tylko wtedy, gdy nie odnosi się wyłącznie do świadczenia usług w odniesieniu do towarów usługobiorcy. Musi raczej mieć na celu zapewnienie niezbędnego personelu lub niezbędnych zasobów materialnych, tak aby odbiorca świadczeń mógł świadczyć podobne usługi lub dostawy na miejscu (tj. w lokalizacji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej), jak ze spółki głównej.