W wyroku z dnia 3 marca 2023 r. (sygn. II FSK 1956/20) NSA stwierdził, że ustawodawca jednoznacznie uregulował granice przedmiotowe normy prawnej wynikającej z treści art. 15c ust. 12 ustawy o CIT w pierwszej części tego przepisu. Wprost wskazał bowiem, że pod pojęciem kosztów finansowania dłużnego należy rozumieć wszelkiego rodzaju koszty związane z uzyskaniem środków finansowych i z korzystaniem z tych środków. Skoro w treści wykładanego przepisu mowa jest o korzystaniu ze środków finansowych, a nie o korzystaniu z rzeczy, to znaczy, że pod pojęciem kosztów finansowania dłużnego mieści się tylko leasing finansowy. NSA przychyla się do podejścia, które wywodzi się z istoty obu tych form leasingu, zgodnie z którym tylko w przypadku leasingu finansowego mamy do czynienia z jednej strony ze spłatą wartości początkowej, a z drugiej strony z pewnego rodzaju wynagrodzeniem za to, że leasingodawca sfinansował rzecz, którą leasingobiorca może amortyzować. W ocenie NSA do tej tylko części odnosi się wyżej wspomniany przepis.