10 stycznia 2024 r. NSA wydał wyrok (sygn. II FSK 449/21) dotyczący sposobu ustalenia maksymalnej wysokości nadwyżki kosztów finansowania dłużnego, jaką spółka ma prawo rozpoznać w danym roku podatkowym jako koszty uzyskania przychodów w CIT.
Zdaniem WSA zgodnie z ustawą o CIT, gdy nadwyżka kosztów finansowania dłużnego przekracza wartość „bezpiecznej przystani”, wtedy właśnie – i dopiero wtedy – należy odnieść wartość nadwyżki ponad 3 000 000 zł do 30% nadwyżki sumy przychodów nad sumą kosztów, przy czym te sumy podlegają stosownym modyfikacjom, zgodnie z art. 15c ust. 1 ustawy o CIT. Tak długo, jak wartość nadwyżki ponad 3 000 000 zł nie przekracza wspomnianych 30% nadwyżki sumy przychodów nad sumą kosztów, tak długo podatnik może zaliczać koszty finansowania dłużnego do kosztów podatkowych. Uprawnienie to ustaje z chwilą, gdy granica 30% zostaje przekroczona.
NSA przychylił się do tego stanowiska i oddalił skargę kasacyjną organu. Powołał się na utrwaloną linię orzeczniczą, w tym wyroki z dnia 20 października 2021 r. (sygn. II FSK 949/20) oraz z dnia 26 października 2021 r. (sygn. II FSK 979/21).