Zapraszamy do zapoznania się z treścią „Podatkowego podsumowania tygodnia”, przygotowanego we współpracy z ekspertami podatkowymi KPMG w Polsce.
21 marca 2025 r. opublikowano opinię zabezpieczającą (sygn. DKP1.8082.5.2024 ) dotyczącą połączenia przez przejęcie podmiotu powiązanego. Zdaniem Szefa KAS, choć w sprawie można zidentyfikować korzyść podatkową w postaci braku opodatkowania CIT oraz możliwości wykorzystania przez spółkę przejmującą pomocy publicznej w postaci tzw. zwolnienia strefowego, to argumenty przedstawione we wniosku wskazują na zasadność podjętych działań reorganizacyjnych, zarówno z punktu widzenia biznesowego, organizacyjnego oraz ekonomicznego. Szef KAS nie zidentyfikował powodów pozwalających na uznanie, że wskazane we wniosku korzyści podatkowe są sprzeczne z przedmiotem lub celem ustawy podatkowej lub jej przepisu, a opisane czynności nie spełniają kryteriów, które ustawodawca wskazuje jako świadczące o sztucznym sposobie działania. Tym samym, stosownie do treści art. art. 119y § 1 w związku z art. 119a § 1 Ordynacji podatkowej, Szef KAS wydał opinię zabezpieczającą.
Opinia zabezpieczająca z dnia 10 marca 2025 r., sygn. DKP1.8082.5.2024
18 marca 2025 r. Komisja Europejska opublikowała rozporządzenie wykonawcze ustanawiające zasady stosowania rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2023/956 w odniesieniu do warunków i procedur dotyczących statusu upoważnionego zgłaszającego CBAM. Określa ono szczegółowe procedury składania wniosków, korekty informacji oraz cofnięcia statusu upoważnionego zgłaszającego. Rozporządzenie wejdzie w życie 28 marca 2025 r., jednak do rozpoczęcia procesu wnioskowania w Polsce musi jeszcze zostać ustanowiony organ odpowiedzialny za rozpatrywanie wniosków o przyznanie statusu na terenie Polski. Projekt ustawy ustanawiającej taki organ jest obecnie na etapie opiniowania.
10 marca 2025 r. na stronie Rządowego Centrum Legislacji (RCL) opublikowano projekt rozporządzenia Ministra Finansów zmieniającego rozporządzenie w sprawie towarów, których przewóz jest objęty systemem monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów oraz obrotu paliwami opałowymi. Zakłada on objęcie systemem monitorowania przewozu i obrotu (SENT) odzieży i obuwia przywożonych z państw trzecich. Skutkować to będzie dodatkowymi obowiązkami dla przewoźników, nadawców oraz odbiorców, takimi jak m.in. zgłaszanie przewozów towarów do elektronicznego rejestru SENT oraz jego uzupełnianie i aktualizacje za pomocą platformy internetowej PUESC. Podmioty, które nie wywiążą się z obowiązków monitorowania przewozu, mogą zostać ukarane karą pieniężną w wysokości 46% wartości brutto niezgłoszonego towaru, nie niższą niż 20 tys. złotych. Projekt znajduje się obecnie na etapie konsultacji, które potrwają do 26 marca 2025 r.
Od 1 kwietnia 2025 r. obowiązek posiadania adresu do e-Doręczeń obejmie kolejną grupę podmiotów: przedsiębiorstwa wpisane do rejestru przedsiębiorców KRS przed 1 stycznia 2025 r. Przy składaniu wniosku o wpis zmiany do KRS, spółki będą musiały zgłosić posiadany adres, o ile go utworzyły, lub podać dane potrzebne do jego utworzenia za pośrednictwem KRS. Wpisy dokonywane przez referendarza sądowego zostaną automatycznie przekazane do tzw. Bazy Adresów Elektronicznych (BAE).
18 marca 2025 r. ogłoszona została ustawa o zmianie ustawy o podatku akcyzowym, ustawy o zdrowiu publicznym oraz niektórych innych ustaw. Ustawa zakłada opodatkowanie akcyzą nowych kategorii wyrobów, tj. saszetek nikotynowych oraz innych wyrobów nikotynowych i objęcie ich akcyzową mapą drogową. Zmiany obejmą także rozszerzenie definicji wyrobów nowatorskich, nałożenie akcyzy na urządzenia oraz zestawy części do waporyzacji i podwyższenie akcyzy od płynu zawartego w jednorazowych papierosach elektronicznych. Przepisy wejdą w życie 1 kwietnia 2025 r.
Do 31 marca 2025 r. spółki będące podatnikami CIT muszą po raz pierwszy rozliczyć krajowy podatek minimalny za 2024 r. 10-procentowy podatek obejmie spółki o niskiej rentowności (dochody do 2 proc. przychodów) oraz ponoszące stratę – niezależnie od wielkości firmy.
W wyroku z dnia 19 marca 2025 r., w sprawie o sygn. II FSK 856/22 NSA stanął na stanowisku, że zgodnie z art. 16i ust. 5 ustawy o CIT, podatnicy mogą zmieniać stawki amortyzacji od miesiąca, w którym wprowadzili środki trwałe do ewidencji, albo od pierwszego miesiąca nowego roku podatkowego. Przepis nie ogranicza możliwości wprowadzania zmian wstecznie, mimo że organ podatkowy próbował ograniczyć to prawo. Przedsiębiorca może poprawiać deklaracje nie tylko w przypadku błędu, ale także gdy uzna to za korzystne. Zasadność i skutki takich korekt mogą być oceniane przez organ podatkowy.
NSA w wyroku z dnia 19 marca 2025 r., w sprawie o sygn. III FSK 3/25 stwierdził, że ustawodawca w przepisach używa dwóch różnych pojęć: „związanie gruntu z działalnością gospodarczą” i „zajęcie gruntu na działalność gospodarczą”. Nie są one tożsame. W art. 7 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych określono, że zwolnienia podatkowe dotyczą budowli wałów ochronnych oraz gruntów pod wałami w międzywalach, chyba że są one zajęte na działalność gospodarczą. „Zajęcie gruntu” oznacza, że grunt jest bezpośrednio wykorzystywany do prowadzenia działalności. Oznacza to, że na tych gruntach faktycznie odbywa się działalność gospodarcza. Jeśli grunt jest tylko w posiadaniu przedsiębiorcy, ale nie jest wykorzystywany do działalności, to może być objęty zwolnieniem z podatku od nieruchomości.
W wyroku z dnia 18 marca 2025 r., w sprawie o sygn. II FSK 246/24, NSA uznał, że jeśli spółka nieruchomościowa traktuje swoje środki trwałe z grupy 1 klasyfikacji środków trwałych jako aktywa, które podlegają amortyzacji zgodnie z przepisami o rachunkowości, to musi stosować ograniczenia dotyczące wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 15 ust. 6 ustawy o CIT. Jednak jeśli spółka uznaje te nieruchomości za nieruchomości inwestycyjne, co oznacza, że są one wyceniane według wartości rynkowej i nie podlegają amortyzacji według ustawy o rachunkowości, to te ograniczenia nie mają zastosowania.
NSA w wyroku z dnia 18 marca 2025 r., sygn. II FSK 805/22, stanął na stanowisku, że zwrot kosztów poniesionych przez pracowników za używanie prywatnego samochodu do celów służbowych oraz za zakwaterowanie podczas wykonywania zadań zleconych przez urząd marszałkowski jest traktowany jako dodatkowe świadczenie od pracodawcy, a zatem jako przychód ze stosunku pracy (zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Koszty związane z używaniem prywatnego samochodu nie są zwolnione z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 23b tej ustawy, ponieważ nie są regulowane w odrębnej ustawie. Z kolei zwrot kosztów noclegu może być zwolniony z opodatkowania zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 19.
