Trybunał Sprawiedliwości UE w Luksemburgu w sprawie C-344/20 orzekł, że wewnętrzny regulamin przyjęty u pracodawcy, zakazujący noszenia widocznych symboli religijnych, światopoglądowych lub duchowych, nie stanowi przejawu dyskryminacji bezpośredniej, jeśli jest stosowany w sposób ogólny i bez rozróżnienia wobec ogółu pracowników.
W rozpatrywanej przez Trybunał sprawie, kandydatka do pracy nie została do niej przyjęta, ponieważ zadeklarowała, że zgodnie ze swoimi przekonaniami religijnymi, nie będzie przestrzegać zakazu noszenia nakryć głowy obowiązującego u pracodawcy.
Po rozpatrzeniu całokształtu okoliczności powyższej sprawy, Trybunał orzekł w dniu 13 października 2022 r., że postanowienie regulaminu pracy, które zakazuje pracownikom wyrażania swoich przekonań religijnych, światopoglądowych lub politycznych, bez względu na ich charakter (poprzez wypowiedzi, ubiór lub w inny sposób), nie stanowi przejawu bezpośredniej dyskryminacji „ze względu na religię lub przekonania” względem pracowników, którzy pragną korzystać z wolności religii i sumienia poprzez widoczne noszenie symbolu lub stroju wynikającego z nakazów religijnych, jeśli to postanowienie jest stosowane w sposób ogólny i bez rozróżnienia, nie wprowadza odmiennego traktowania ze względu na kryterium nierozerwalnie związane z religią lub przekonaniami. Z drugiej strony, wewnętrzna regulacja może być przejawem nierównego traktowania pośrednio opartego na religii lub przekonaniach, jeśli pozornie neutralny obowiązek w rzeczywistości stawia osoby wyznające określoną religię lub mające określone przekonania w niekorzystnej sytuacji.
Wskazane powyżej orzeczenie może mieć wpływ na linię orzeczniczą polskich sądów w kwestiach dotyczących zatrudnienia.
