Zapraszamy do zapoznania się z treścią „Podatkowego podsumowania tygodnia”, przygotowanego we współpracy z ekspertami podatkowymi KPMG w Polsce.
26 lutego 2025 roku Komisja Europejska przedstawiła pierwszy pakiet uproszczeń w obszarze zrównoważonego rozwoju, tzw. Omnibus I. Celem pakietu jest zmniejszenie obciążeń administracyjnych dla przedsiębiorstw w Unii Europejskiej (docelowo o co najmniej 25 proc. w przypadku większych podmiotów, a w przypadku małych i średnich przedsiębiorstw nawet o 35 proc.). Uproszczenia dotyczą m.in. dyrektywy o sprawozdawczości zrównoważonego rozwoju, tzw. CSRD, które zawarto w dwóch projektach aktów prawnych. Pierwszy z nich przewiduje odroczenie o dwa lata obowiązku raportowania informacji o zrównoważonym rozwoju dla drugiej i trzeciej fali jednostek, które na podstawie CSRD są zobowiązane do zaraportowania po raz pierwszy za 2025 lub 2026 rok.
Przedłużone zostało do 31 grudnia 2026 roku „Czasowe odwrotne obciążenie podatkiem gazu w systemie gazowym, energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym i usług w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych”. Mechanizm ten obowiązuje w Polsce od 1 kwietnia 2023 roku. Pierwotne regulacje obowiązywały do 28 lutego 2025 roku. Mechanizm odwrotnego obciążenia przewiduje, że podatnikami są nabywcy lub usługobiorcy w zakresie dostawy gazu w systemie gazowym, dostawy energii elektrycznej w systemie elektroenergetycznym i świadczenia usług w zakresie przenoszenia uprawnień do emisji gazów cieplarnianych, w sytuacji gdy są one dokonywane bezpośrednio lub za pośrednictwem uprawnionego podmiotu na giełdzie towarowej w rozumieniu przepisów o giełdach towarowych lub rynku regulowanym lub zorganizowanej platformie obrotu (OTF) w rozumieniu ustawy o obrocie instrumentami finansowymi.
28 lutego 2025 roku oraz 3 marca 2025 roku opublikowano dwie odmowy wydania opinii zabezpieczających dotyczących utworzenia programów motywacyjnych (odpowiednio sygn. DKP16.8082.7.2024 oraz DKP16.8082.4.2024).
W obu przypadkach Szef KAS uznał, że opisane we wniosku czynności nie posiadają ekonomicznego uzasadnienia (mają charakter sztuczny), a ich głównym celem jest osiągnięcie korzyści podatkowych polegających na obniżeniu zobowiązań w PIT, CIT i VAT, sprzecznych z celem przepisów ustaw podatkowych, a nie rzeczywiste motywowanie pracowników. W związku z tym odmówił wydania opinii zabezpieczających.
Zdaniem Szefa KAS proponowane programy motywacyjne są zbliżone do wypłaty ruchomego elementu wynagrodzenia, a prawdziwym celem wnioskodawców było wyodrębnienie tej części wynagrodzenia i opodatkowanie jej niższą stawką.
Szef KAS uznał ponadto, że przewidziane w regulaminach analizowanych programów motywacyjnych ograniczenia wyłączają możliwość samodzielnego zbycia przez uczestników programu nabytych przez nich akcji, analogicznie jak ograniczona jest możliwość przeniesienia prawa do wynagrodzenia na inną osobę. Sprawia to, że zdaniem organu w analizowanych sytuacjach brak jest faktycznego ryzyka inwestycyjnego dla uczestników.
Zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 27 lutego 2025 roku w sprawie C-277/24 Artykuł 273 dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w związku z art. 325 ust. 1 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej), prawem do obrony i zasadą proporcjonalności, należy interpretować w ten sposób, że: nie stoi on na przeszkodzie uregulowaniom krajowym i praktyce krajowej, zgodnie z którymi osoba trzecia, która może zostać uznana za solidarnie odpowiedzialną za zobowiązanie podatkowe osoby prawnej, nie może być stroną w postępowaniu prowadzonym przeciwko tej osobie prawnej w celu ustalenia jej zobowiązania podatkowego, bez uszczerbku dla konieczności, by ta osoba trzecia w toku ewentualnie prowadzonego wobec niej postępowania w przedmiocie odpowiedzialności solidarnej mogła skutecznie podważyć ustalenia faktyczne i kwalifikacje prawne dokonane przez organ podatkowy w ramach pierwszego postępowania i mieć dostęp do jego akt, z poszanowaniem praw wspomnianej osoby prawnej lub innych osób trzecich.
Zgodnie z wyrokiem TSUE z dnia 27 lutego 2025 roku w sprawie C-18/23 artykuł 63 ust. 1 TFUE (Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej) należy interpretować w ten sposób, że stoi on na przeszkodzie przepisom państwa członkowskiego, które przewidują, iż jedynie przedsiębiorstwo zbiorowego inwestowania zarządzane przez podmiot zewnętrzny, który prowadzi działalność na podstawie zezwolenia wydanego przez właściwe organy nadzoru nad rynkiem finansowym państwa, w którym podmiot ten ma swoją siedzibę, może korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie dochodów z inwestycji dokonanych przez to przedsiębiorstwo, i które w związku z tym nie przyznają takiego zwolnienia przedsiębiorstwom zbiorowego inwestowania zarządzanym wewnętrznie, utworzonym zgodnie z przepisami innego państwa członkowskiego, w sytuacji gdy prawo pierwszego państwa członkowskiego zezwala jedynie na tworzenie przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania zarządzanych zewnętrznie.
24 lutego 2025 roku OECD przedstawiła publikację pt. „Consolidated Report on Amount B”, czyli skonsolidowany raport dotyczący Kwoty B Filaru I w ramach inicjatywy BEPS.
Raport obejmuje całość zatwierdzonych materiałów dotyczących kwoty B, opublikowanych w okresie od lutego 2024 roku do grudnia 2024 roku, ze szczególnym uwzględnieniem wskazówek w zakresie stosowania zasady ceny rynkowej do podstawowych działań marketingowych i dystrybucyjnych.
Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 26 lutego 2025 roku (sygn.akt. II FSK 711/22), istnieje ścisły związek pomiędzy wydatkami na przygotowywanie filmów umieszczanych na platformie YouTube a osiąganymi przychodami z reklam wyświetlanych na kanale. Atrakcyjność umieszczanych filmów przekłada się na liczbę wyświetleń, a tym samym przyciąga reklamodawców. A zatem, ten związek jest niezaprzeczalny i ścisły. Tym samym, wydatki poniesione na wyprodukowanie takiego filmu tak m.in. jak kamery, laptopy, koszty oprogramowania służącego do montażu filmów i produkcji filmowej, koszty zakwaterowania w hotelach na obszarze UE oraz w innych miejscach na świecie, w których odbywają się nagrania czy też koszty usług wyjazdów organizowanych przez biura podróży mogą, co do zasady, stanowić koszty podatkowe na podstawie art. 22 ust. 1 ustawy PIT.
