• VAT: Opodatkowanie sprzedaży nieruchomości wraz z ogrodzeniem
• PIT: NSA: przedsiębiorców nie obowiązuje zryczałtowany podatek od wygranych w konkursach
• Ochrona interesów podatnika: Organy podatkowe mogą stosować skargę pauliańską do egzekucji zobowiązań publicznoprawnych 
• Podatki lokalne: Wykładnia pojęcia „części budynków zajętych na prowadzanie działalności gospodarczej”
• Pozostałe zagadnienia: Informacja KAS dotycząca restrukturyzacji z wykorzystaniem znaku towarowego

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w dniu 18 kwietnia 2018 r. (sygn. akt: I SA/Bk 77/18) wydał wyrok, w którym uznał, że sprzedaż nieruchomości, na której znajduje się jedynie ogrodzenie stanowi w istocie sprzedaż nieruchomości niezabudowanej w rozumieniu Ustawy o VAT. Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu interpretacyjnego i uznał, że ogrodzenie stanowi urządzenie budowlane, czyli nie jest budynkiem lub budowlą w rozumieniu Ustawy o VAT i wobec tego, do sprzedaży takiej nieruchomości nie mają zastosowania zwolnienia dotyczące sprzedaży budynku lub budowli.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 kwietnia 2018 r. (sygn. akt II FSK 989/16) orzekł, że nagrody wygrane w konkursach przez pracowników spółki oraz współpracowników nieprowadzących działalności gospodarczej są opodatkowane 10% zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Odmiennie jednak osoby fizyczne będące przedsiębiorcami prowadzącymi pozarolniczą działalność gospodarczą powinny opodatkować te nagrody jako przychód z pozarolniczej działalności gospodarczej. Jak wynika z ustnego uzasadnienia sądu, nie ma bowiem podstaw by przedsiębiorca biorący udział w konkursie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej opodatkowywał uzyskaną w tym konkursie nagrodę inaczej niż jako przychodów z działalności gospodarczej. Prezentowane w powyższym wyroku stanowisko jest odmienne od ostatnich wyroków wojewódzkich sądów administracyjnych, zgodnie z którymi wygrane w konkursach powinny być opodatkowane 10% zryczałtowanym podatkiem dochodowym bez względu na fakt, czy uzyskał go przedsiębiorca, czy też osoba nieprowadząca działalności gospodarczej.

18 kwietnia 2018 r. Trybunał Konstytucyjny publicznie ogłosił orzeczenie w sprawie wniosku Rzecznika Praw Obywatelskich dotyczącego skargi pauliańskiej. W ocenie Trybunału, stosowanie w drodze analogii instytucji skargi pauliańskiej do ochrony należności publicznoprawnych nie narusza konstytucyjnej zasady określoności przepisów. Trybunał uznał, że zasada ostrożnej analogii w prawie podatkowym, nie zostaje naruszona w sytuacji stosowania skargi pauliańskiej, ponieważ instytucja ta nie tworzy nowych prawnopodatkowych stanów faktycznych. Ma ona jedynie na celu zabezpieczenie efektywnego wyegzekwowania już istniejącego zobowiązania publicznoprawnego. Zatem, TK potwierdził, że organy podatkowe mogą stosować skargę pauliańską do egzekucji zobowiązań publicznoprawnych.

Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 19 kwietnia br. (sygn.akt. II FSK 3649/16) w analizowanej sprawie podatnik zawarł umowę ze spółką prowadzącą działalność w zakresie usług hotelarskich i wynajął jej 6 mieszkań, które posiadał w zabytkowej kamienicy. Spółka w kamienicy prowadzi działalność w zakresie krótkotrwałego wynajmu tych apartamentów i mieszkań na cele mieszkaniowe (quasi hotel). W tej sytuacji, w której podatnik zawarł umowę ze spółką prowadzącą działalność w zakresie usług hotelarskich i wynajął jej 6 mieszkań, które posiadał w zabytkowej kamienicy a spółka w kamienicy prowadzi działalność w zakresie krótkotrwałego wynajmu tych apartamentów i mieszkań na cele mieszkaniowe (quasi hotel) to nie może korzystać ze zwolnienia od podatku od nieruchomości z art. 7 ust. 1 pkt 6 u.p.o.l., ponieważ zwolnienie to nie odnosi się do części budynków "zajętych" na prowadzanie działalności gospodarczej. W przedmiotowej sytuacji podatnik wynajmuje mieszkania spółce, w których prowadzi ona działalność hotelarską, zatem te mieszkania są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej.

19 kwietnia 2018 r. na stronie internetowej Ministerstwa Finansów Szef KAS opublikował informację dotyczącą wielopoziomowej struktury spółek osobowych, w której w drodze aportu na rzecz ostatniej z tych spółek przenoszone jest przedsiębiorstwo lub zorganizowana część przedsiębiorstwa, w skład którego wchodzi prawo do znaku towarowego. Gdy w takiej strukturze, po aporcie dochodzi do wycofania z ewidencji wartości niematerialnych i prawnych aportowanego znaku towarowego a jednocześnie działalność polegająca na dzierżawie znaku towarowego jest kontynuowana w oparciu o nowo wytworzony przez tę spółkę nowy znak (nie wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych) zastosowanie mogą znaleźć przepisy o przeciwdziałaniu unikaniu opodatkowania.