Stosowanie preferencji wymaga należytej staranności Wypłata należności reklamowych a zwolnienie z WHT

W interpretacji indywidualnej z dnia 16 stycznia 2020 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.467.2019.2.JC) przedstawiono stan faktyczny, w którym polska spółka nabywała od zagranicznych rezydentów - odpowiednio ze Słowacji, Malty, Cypru, Węgier oraz Irlandii - usługi reklamowe. Każdorazowo płatności wypłacane na rzecz danego zagranicznego kontrahenta nie przekroczyły progu 2 milionów złotych.

Spółka zwróciła się więc do Dyrektora KIS z zapytaniem czy wypłaty należności na rzecz zagranicznych kontrahentów z tytułu usług reklamowych stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu stosownych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie spółka pragnęła potwierdzić, że w przypadku zakwalifikowania powyższych płatności jako zyski przedsiębiorstw, będzie ona uprawniona do niepobrania podatku na podstawie odpowiedniej UPO, pod warunkiem posiadania wyłącznie certyfikatów rezydencji odbiorców płatności oraz oświadczeń kontrahentów, że spełniają warunki uprawniające spółkę do niepobrania podatku u źródła.

Dyrektor KIS uznał stanowisko spółki częściowo za prawidłowe. Potwierdził on, że w przypadku wypłat należności reklamowych stanowią one zyski przedsiębiorstw w rozumieniu stosownych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania. Jednocześnie organ uznał, że nie jest możliwe skorzystanie z preferencji umowy w przypadku posiadania jedynie certyfikatu rezydencji oraz oświadczenia podatnika o spełnieniu określonych warunków uprawniających do niepobrania podatku u źródła przez płatnika.

Organ podkreślił, że ustawa CIT wyraźnie stanowi, że obowiązki płatnika przy wypłacie należności z zachowaniem preferencji podatkowych sprowadzają się, oprócz uzyskania certyfikatu rezydencji, także do weryfikacji warunków takiego zwolnienia, przy czym weryfikacja ta musi się odbywać z zachowaniem należytej staranności. Należyta staranność  nie może ograniczać się jedynie do analizy spełnienia warunków do niepobrania podatku u źródła na podstawie zapisów stosownej UPO, ale także do warunków zawartych w ustawie o CIT. W efekcie, polski podatnik przy wypłacie należności reklamowych za granicę – niezależnie o kwoty płatności, powinien nie tylko zweryfikować sam status zagranicznego kontrahenta oraz dokonać samodzielnej analizy czy w stosunku do danego kontrahenta spełnia on przesłanki rzeczywistego odbiorcy należności oraz prowadzi rzeczywistą działalność w kraju siedziby, ale również sprawdzić czy istnieją okoliczności uniemożliwiające spełnienie przesłanek do niepobrania podatku wynikających z regulacji ustawy CIT, w tym w szczególności zawartych w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy.

Warto zauważyć, że analogiczne stanowisko zostało zawarte w interpretacjach z dnia 16 stycznia 2020 r. o sygn. 0114-KDIP2-1.4010.464.2019.2.SP oraz z 15 stycznia 2020 r. o sygn. 0114-KDIP-2-1.4010.468.2019.JC.