Należności wypłacane w związku z działalnością polskiego oddziału podlegają WHT Na polskim oddziale też ciąży obowiązek poboru WHT

Wnioskodawca, spółka akcyjna, jest włoskim rezydentem podatkowym i podlega we Włoszech opodatkowaniu od całości swoich dochodów. Włoska spółka jest jedynym akcjonariuszem banku krajowego, który jest polskim rezydentem podatkowym. Wnioskodawca planował przejąć oraz rozwiązać bank. Następnie wnioskodawca kontynuowałby działalność na terytorium Polski za pośrednictwem swojego oddziału, który stanowiłby zakład podatkowy w rozumieniu polsko-włoskiej umowy w sprawie unikania podwójnego opodatkowania. W ramach prowadzonej działalności oddział korzystałby z usług podmiotów zagranicznych. W związku z tym, dokonywałby na rzecz nierezydentów wypłat należności z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT lub wnioskodawca nabyłby powyższe usługi oraz następnie dokonał stosownego rozliczenia z oddziałem.

Według wnioskodawcy z przepisów art. 3 ust. 3 pkt 5 oraz art. 3 ust. 5 ustawy o CIT wynika, że przychody osiągane przez nierezydentów można uznać za osiągane na terytorium Polski jeżeli łącznie spełnione są następujące warunki:

• przychody te wynikają z należności, które są regulowane, w tym stawiane do dyspozycji, wypłacane lub potrącane, przez podmioty mające miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium Polski, niezależnie od miejsca zawarcia umowy i wykonania świadczenia;
• przychody te wynikają z tytułów określonych w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1 ustawy o CIT (nie mogą również zostać zakwalifikowane jako przychody wynikające z tytułów określonych w art. 3 ust. 3 pkt 1-4 CIT).

Według wnioskodawcy pierwszy z wyżej wymienionych warunków nie zostałby spełniony. Oddział w Polsce stanowiłby wyodrębnioną część działalności gospodarczej wykonywanej przez wnioskodawcę, pozbawioną samoistnej podmiotowości prawnej i podatkowej. W konsekwencji, z prawnego punktu widzenia, oddział nie regulowałby jakichkolwiek należności. Podmiotem, który by wypłacał należności za nabyte usługi byłby zagraniczny przedsiębiorca (tj. wnioskodawca), który ma siedzibę na terytorium Włoch.

Zdaniem wnioskodawcy, Polski oddział stanowiłby stałą placówkę, która pozwala na wykonywanie działalności gospodarczej przez włoskiego podatnika w Polsce. Ukonstytuowanie się zakładu nie oznacza, że powstaje nowy podmiot, odrębny od zagranicznego podatnika. W związku z powyższym to nie oddział regulowałby należności, które mogą podlegać podatkowi u źródła, tylko wnioskodawca, który nie posiada siedziby ani zarządu na terytorium Polski.

Dyrektor KIS uznał stanowisko wnioskodawcy za nieprawidłowe. Zgodnie z wydaną interpretacją należności za usługi w części dotyczącej oddziału należy uznać za związane z działalnością zakładu położonego w Polsce albowiem usługi w tej części, które nabywa wnioskodawca od nierezydentów są wykorzystywane w działalności oddziału znajdującego się na terenie Polski. Przychód należy uznać za uzyskany na terytorium Polski, ponieważ istnieje łącznik miedzy zagranicznym podmiotem świadczącym usługi a Polską. Usługi są świadczone na rzecz polskiego oddziału i wynagrodzenie za nie jest przypisane do tego oddziału. Podobnie w przypadku gdy oddział samodzielnie nabyłby usługi od nierezydentów. W konsekwencji państwo położenia zakładu ma prawo do opodatkowania wynagrodzenia zapłaconego nierezydentom za usługi wymienione w art. 21 ust. 1 CIT podatkiem u źródła. Bez znaczenia dla określenia miejsca pochodzenia świadczonych usług pozostaje fakt, czy płatność za nie jest dokonywana przez oddział czy przez centralę. Istotne jest to, kto w ostatecznym rozrachunku pokrywa koszty świadczonych usług, tj. czyj dochód pomniejsza koszt wynagrodzenia za wyświadczoną usługę. Nie ma znaczenia, czy koszt wynagrodzenia za świadczone usługi pierwotnie pokrywa centrala, który następnie jest przenoszony do zakładu, czy też przedmiotowe usługi nabywa bezpośrednio oddział zagranicznego przedsiębiorcy.