Usługi pośrednictwa finansowego objęte WHT i ograniczeniem z art. 15e ustawy o CIT Usługi pośrednictwa finansowego objęte WHT i art. 15e (CIT)

Wnioskodawca wskazał, że jest spółką będącą polskim rezydentem podatkowym, prowadzącą działalność m.in. w zakresie obrotu nieruchomościami. Działalność wnioskodawcy jest częściowo finansowana przez pożyczki lub kredyty udzielane przez instytucje kredytowe. W związku z tym, w oparciu o umowę o pośrednictwie finansowym, wnioskodawca nabywa od jedynego wspólnika (spółki niemieckiej) usługi związane z zapewnieniem finansowania obejmujące m.in. pozyskiwanie, ocenę i negocjowanie ofert finansowania, weryfikację projektów umów, sporządzanie kalkulacji, wsparcie w gromadzeniu dokumentów, doradztwo w zakresie struktury finansowania wnioskodawcy oraz zabezpieczeń, a także negocjowanie warunków transakcji. Wynagrodzenie z tego tytułu ustalane jest jako określony w umowie procent kwoty pozyskanego finansowania. 

W związku z powyższym, wnioskodawca pragnął potwierdzić swoje stanowisko, zgodnie z którym wynagrodzenie z tytułu nabywanych usług nie stanowi należności wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym nie podlega opodatkowaniu WHT (pytanie 1.), a ponadto koszty nabywanych usług nie stanowią kosztów wymienionych w art. 15e ustawy o CIT i nie ma do nich zastosowania ograniczenie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (pytanie 2). W odniesieniu do obu powyższych pytań Wnioskodawca argumentował, że usługi pośrednictwa finansowego nie stanowią żadnego z rodzajów usług wskazanych wprost w analizowanych przepisach ustawy o CIT, ani świadczeń o podobnym charakterze. Mimo że elementem nabywanych usług są świadczenia doradcze, mają one jedynie charakter pomocniczy, akcesoryjny w stosunku do reszty świadczeń i stanowią jedynie ich dopełnienie.

Wnioskodawca wskazał również, że sposób ustalenia wynagrodzenia w transakcji jest typowy dla umów pośrednictwa, a także powołał się na informację statystyczną otrzymaną przez inny podmiot od urzędu statystycznego, zgodnie z którą nabywane usługi pośrednictwa finansowego powinny być klasyfikowane pod innym kodem PKWiU niż usługi związane z doradztwem finansowym.

Dyrektor KIS uznał powyższe stanowisko w zakresie obu pytań wnioskodawcy za nieprawidłowe. W uzasadnieniu wskazał, że dla stwierdzenia, czy dane usługi podlegają WHT znaczenie ma nie tyle nazwa umowy czy nawet jej treść, co przede wszystkim charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń. W analizowanym przypadku wnioskodawca nabywa usługę złożoną o zakresie przedmiotowym odmiennym i szerszym od usług pośrednictwa handlowego. W ocenie organu dominujący element umowy stanowią usługi o charakterze konsultingowym, doradczym i zarządczym, a nie usługi pośrednictwa, co potwierdzają m.in. elementy typowe dla usług doradczych takie jak przejęcie zadań, pomoc w podejmowaniu decyzji czy przekazywanie specyficznej wiedzy i zaleceń. Organ wskazał również, że sposób ustalania wynagrodzenia nie powinien przesądzać o charakterze usług i możliwości uznania ich za zbliżone do usług doradczych czy zarządzania. 

Dodatkowo, odnosząc się do drugiego pytania wnioskodawcy, Dyrektor KIS potwierdził zasadność odwołania się do regulacji zawartej w art. 21 ustawy o CIT przy analizie usług podlegających ograniczeniu zgodnie z art. 15e tej ustawy (w związku z czym przedstawiona powyżej argumentacja organu ma zastosowanie także do omawianego ograniczenia). Organ podkreślił jednak, że sama klasyfikacja statystyczna nie powinna przesądzać o odmiennej kwalifikacji prawnopodatkowej danego świadczenia. Jednocześnie wskazał, że posługując się wykładnią celowościową, nie można uznać, że możliwość nielimitowanego zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wartości usług doradczych czy zarządzania byłaby zgodna z zamiarem ustawodawcy – nawet jeśli te usługi są świadczone w ramach usługi kompleksowej.