Hoge bergen en diepe dalen, het verhaal van een paradijsvogel

Eerlijk is eerlijk: we waren als redactie van OUD’ NIEUWS natuurlijk razend nieuwsgierig hoe ‘The Mayor’, het voormalige kantoorgebouw van KPMG aan de Burgemeester Rijnderslaan in Amstelveen, er na een zeer ingrijpende verbouwing van binnen zou uitzien. We hebben in eerdere nummers van OUD’ NIEUWS wel eens een foto geplaatst van de onherkenbaar getransformeerde buitenkant, maar binnen…. Dat moet wel heel bijzonder zijn, gezien de pittige prijzen die voor een appartement worden gevraagd.

Min of meer toevallig kwam ons ter ore dat collega Lucas Hoogduin er zijn intrek heeft genomen. Lucas kennen we nog van langer geleden: een vrije geest, geen doorsnee-accountant, een paradijsvogel in ons midden.
Een afspraak was snel gemaakt. 

Lucas verwelkomt ons bij zijn voordeur nadat we de auto hebben geparkeerd in de o zo bekende parkeergarage, waaraan niets is veranderd: nog steeds moeilijk inpar­keren in de haaks aangelegde parkeerplaatsen gemarkeerd door betonnen palen. Nog steeds die enorme lengte van 500 meter…

We volgen Hoogduin naar de lift naar de zevende etage, waar zijn appartement ligt. Zevende etage? Ja, het gebouw is op verschillende plaatsen ‘opgehoogd’ met een extra etage. Het uitzicht is prachtig. Aan de ene kant richting Amsterdam (en de A9, waarvan door de uitstekende isolatie niets te horen is), aan de andere (zuid)kant over Amstelveen. Een prominente plaats is ingeruimd voor een prachtige zwarte vleugel.
In de tuin zijn enkele ‘urban villa’s’ verrezen. 

Lucas: “We woonden in Berlijn en wilden terug naar Nederland. We zochten in Amsterdam en kwamen via een bevriende makelaar terecht op de site van makelaar Eefje Voogd, waar we dit gebouw zagen. In eerste instantie waren we niet enthousiast, omdat we beiden in dit pand hebben gewerkt en het langs de A9 ligt. 

Maar toen we eenmaal een modelwoning hadden gezien waren we verkocht, in de wetenschap dat de A9 in de nabije toekomst zou worden onder­tunneld, zodat we van het verkeer geen last zouden hebben. We hebben er geen dag spijt van gehad. Het huis is van topkwaliteit en het is prettig wonen in Amstelveen.” 

Op z’n zeventiende (1977) was Lucas klaar met gymnasium-beta aan het Ir Lely Lyceum op de Keizersgracht (hij was een vroege leerling en had op de lagere school een klas overgeslagen) en ging ‘werken en studeren’ als assistent-accountant bij Dijker & Doornbos (D&D). Vervolgens in militaire dienst, lichting 80/1 (werd daar administrateur; een tip van een kennis van zijn ouders: dan kon je door blijven studeren). Na militaire dienst ging hij terug naar D&D. Hij had erg leuke klanten, zoals veel orkesten, andere stichtingen in de culturele sector van Amsterdam en ook twee houthandels, maar zoals Lucas zelf zegt: “Daar word je geen goede accountant van”. 

Lucas vervolgt: “Ik vond het – omdat ik zelf ook actief musicus ben - werelds om drie weken per jaar in het Concertgebouw te zitten en daar de administratie te controleren, maar wilde – om te kunnen afstuderen – overstappen naar een groter kantoor.”

Zo gezegd zo gedaan. Lucas solliciteerde bij Price Waterhouse, bij Ernst & Whinney en bij Peat Marwick. Die laatste belde meteen terug en hij werd er aangenomen. Dat was in augustus 1985. In 1987 vond de fusie met KMG plaats. “Wel even schrikken, om onderdeel te worden van een club die tien keer zo groot was.”

In 1988 stapte hij over naar KEA (Klynveld EDP Audit), maar na een jaar bij KEA had Lucas het wel gezien en is teruggegaan naar de audit praktijk, naar het oude Peat Marwick-groepje. Een jaar later studeerde hij af als accountant.

“In de tijd dat steekproefspecialisten als Van Gasselt, Blokdijk en Jaap Smit met pensioen gingen, werd mij door mijn mentor, Maarten Steemers, gevraagd om de centrale steek­proefvraagbaak te worden. Daarvoor moest gestudeerd worden, en dus ging ik terug naar de universiteit om mijn master Statistiek te halen.” Na het afronden van zijn studie Statistiek heeft Lucas geen audits meer gedaan, maar heeft hij zich 100% toegelegd op steekproefadvies. 

“In 1996 kwamen er Duitsers op bezoek die voor een gigantische opdracht van Deutsche Bahn een statisticus nodig hadden. De Duitse regering had Deutsche Bahn in het kader van de privatisering vijf jaar de tijd gegeven om de enorme hoeveelheid onroerend goed te waarderen. Ik reisde maandelijks naar Frankfurt en andere Duitse steden. De opdracht duurde ruim een jaar en er werd met 110 man full time aan gewerkt. Een enorme klus.”

Het werk van Lucas in deze opdracht werd natuurlijk betaald; dat was echter een probleem voor de afdeling Vaktechniek waarvan hij onderdeel uitmaakte. “Wij geven advies aan onze collega’s, het is niet de bedoeling dat wij geld verdienen.” Zodoende kwam Lucas toch weer in het team van accountant Steemers terecht en deed de jaren erna statistische adviezen en ‘een steekproef hier, een steekproef daar’. Hij bouwde een eigen club op en werd benoemd tot Director. Omdat de club geen duidelijke plek had binnen de organisatie, werd het geen succes en vroeg Lucas zich af wat te doen.
Juist in die tijd kwam er een telefoontje uit New York – Lucas deed al regelmatig werk voor de Amerikaanse praktijk, zoals voor WorldCom en Rank Xerox – of hij wilde helpen bij het ontwikkelen van een steekproef-instrument voor KPMG.
“Het team dat in Amerika zat heb ik geholpen met het opzetten van de methodologie.

Ik heb in Amerika ook de bijbehorende cursussen gegeven. Ik woonde toen nog in Nederland, maar werd uitgenodigd om twee jaar in Amerika te komen werken.

Die stap hebben Addy en ik genomen. In 2005 zijn we naar New York (‘57th and 11th’) verhuisd; een fijne tijd in Manhattan; rondjes hardlopen in Central Park.

Uiteindelijk kreeg ik een vast contract en ben ik elf jaar in Montvale (bij New York) blijven hangen bij wat nu de Global Support Group heet (een soort DPP, dat ook het handboek schreef; Vaktechniek dus).”

Al die tijd had ik ook nog een tweede leven: In 1984 heb ik een symfonieorkest (Het Orkest Amsterdam, www.hetorkest.nl ) opgericht waarin ik elke week meespeelde. Klarinet. Daarom was ik ook nooit voor langere tijd naar het buitenland gegaan. Maar in 2005 leek de tijd daar wel rijp voor. Ik had toen bijna alle stukken die ik wilde spelen al eens gespeeld. Intussen ben ik overgestapt van klarinet naar piano. Maar daar moet ik nog veel beter in worden…” 

“Addy en ik waren ervan overtuigd niet voor altijd in de US te blijven. Toen mijn partner in de US vertelde dat KPMG overwoog een hub op te zetten in Europa, hebben we de stap gezet. We kwamen daardoor in Berlijn terecht, waar ik vijfenhalf jaar heb gewerkt. Dat was niet zo’n succes. Ik denk nogal buiten de regels en ben voor de strikte Duitsers een tè vrije vogel. Toen ik in Berlijn de pensioengerechtigde leeftijd voor Directors bereikte, ben ik teruggegaan naar KPMG Accountants N.V. Daar werk ik nu als senior-manager bij DANI (Digital Assurance and Innovation) in Amstelveen, waar ik die vrijheid wèl heb.

Dat is mijn carrière geweest. Hoge bergen, diepe dalen. De herinneringen aan de bergen bewaar ik.” 

“Volgend jaar werk ik 40 jaar bij KPMG. Als ik in 2027 de AOW-leeftijd bereik en met pensioen ga heb ik 50 jaar gewerkt. KPMG is een belangrijk deel van mijn leven. Ik denk erover om dan mijn naam te veranderen in Lucas KPMG Hoogduin”, zegt hij grappend.

“Ik heb mijn vrouw Addy ook bij KPMG leren kennen. Zij werkte in het World Trade Centre tijdelijk als receptioniste voor de Raad van Bestuur. Wij zijn een KPMG-stelletje”, zegt Lucas met een brede lach op zijn gezicht. “Ik ben een KPMG’er in hart en nieren.”

“Ik sluit niet uit dat ik dan toch doorga met werken. Niet full time, maar zolang ik het leuk vind, ze mij nodig hebben en ik toegevoegde waarde kan leveren. 

''Ik werk nu ook al wat minder. Vier dagen van negen uur en vrijdags vrij, waardoor ik nu al veel meer vrije tijd heb. We golfen, doen pilates en lopen veel met de hond.”

“Waarschijnlijk zijn onder de lezers wel een aantal mensen die door hadden willen werken na hun pensionering, maar vroeger kon dat niet. Dat is spijtig. Ze kunnen zó terugkomen, denk ik, want we hebben nog steeds mensen nodig. Als je zin hebt en je voelt je goed: gewoon doen!
En dat je over je inkomen dan 49% belasting moet betalen: So what! Aan de andere kant verdien je ook meer, dus netto zul je niets tekortkomen.”

“Ik vind het fijn dat zo’n ouwe vent als ik nog leiding kan (en mag) geven aan innovatie. Ik heb lang genoeg gezien wat er kán, zowel op EDP-gebied als op statistisch gebied. Dat beginnen we nu pas een beetje toe te passen binnen de accountancy. Nieuwe dingen ontwikkelen. Heerlijk! Daarom vind ik het leuk om nog te werken.”

Met deze woorden nemen we afscheid van Lucas, maar niet voordat hij ons een rondleiding heeft gegeven om te ervaren of we nog steeds hetzelfde gevoel hebben bij het gebouw. 

We zien het enige dat nog gelijk is gebleven uit het oude gebouw: de fietsonderdoorgang onder het midden van het gebouw. En van afstand is nog een marmeren trap naar de eerste etage zichtbaar. 

De gangen door de binnen­tuinen zijn verdwenen. In plaats daarvan verrijst in het midden een glazen liftschacht en een trappenhuis naar de bovenliggende etages tussen fraai aangelegde bloemen-en plantenperken. Het was heerlijk werken in het gebouw aan de Burgemeester Rijnderslaan, en nu is het er heerlijk wonen, beaamt Lucas.

Dit artikel is eerder verschenen in december 2024 in OUD’ NIEUWS, het blad van de Vereniging Gepensioneerden KPMG.